خاطره ای از انتخاب فرمانده در کربلای5 - نکته های خرید

به گزارش نکته های خرید، آن غروب دلگیر اردوگاه کوثر هم مانند سایر غروب های غمبارش رو به تاریکی می رفت و چند دقیقه ای با اذان مغرب فاصله نداشتیم. خلاصه نیرو های گردان دسته و پاشکسته و با کم و کسری در صبحگاه به خط شدند. آنقدر کار تعجیلی بود که حتی سیستم صوت صبحگاه هم فعال نشده بود.

به گزارش گروه فرهنگی نکته های خرید، علیرضا مرادخانی از رزمندگان لشکر 10 سیدالشهدا (ع) در خاطره ای روایت می نماید: مرحله دوم عملیات کربلای 5 به انتها رسیده بود و در آستانه آغاز مرحله سوم عملیات بودیم. فرمانده گردان برادر نبی اله احمدلو در مرحله اول به شدت از ناحیه قلب مجروح شده بود و تصور بچه های لشکر بر شهادت ایشان بود، حتی نام این فرمانده دلاور جزو فرماندهان شهید لشکر در حسینیه اردوگاه کوثر دیده می شد.

شهید محمد کاشی ها که جانشین برادر احمدلو بود هم به شهادت رسیده بود. غروب بود و بسیاری از کار های گردان بصورت تعجیلی در جریان بود. تحویل کلاشینکف های سرنیزه دار که غرق گریس بود به سرعت انجام می شد. تدارکات لباس و پوتین می داد و گاهی تجهیزات انفرادی توزیع می کرد. برخی از رزمندگان گردان مشغول تعویض لباس و تجهیزات بودند، بچه های تدارکات هم که کلافه شده بودند همش غُر می زدند. برخی از بچه ها که از تعویض لباس هایشان ناامید می شدند، می رفتند خیاطی که کنار حسینیه لشکر تا بلکه حاجی خیاط که پیرمرد نورانی و خوش برخوردی بود چاره ای کند.

صدای نوحه با نوای کاروان آهنگران از بوق بلندگو های تبلیغات گردان فضای را پر نموده بود. ناگهان صدای نوحه قطع شد؛ اول صدای چندتا فوت آمد: ف. ف و بعد صدای رسایی گفت: کلیه برادران گروهان ها واحد های گردان توجه نمایند، کلیه برادران گروهان ها واحد های گردان توجه نمایند، هر چه سریعتر در میدان صبحگاه گردان بخط شوید. از این به خط شدن ناهنگام تعیین بود که اتفاق مهمی خواهد افتاد.

آن غروب دلگیر اردوگاه کوثر هم مانند سایر غروب های غمبارش رو به تاریکی می رفت و چند دقیقه ای با اذان مغرب فاصله نداشتیم. خلاصه نیرو های گردان دسته و پاشکسته و با کم و کسری در صبحگاه بخط شدند. آنقدر کار تعجیلی بود که حتی سیستم صوت صبحگاه هم فعال نشده بود. برادر حسین پروین با نام و یاد خدا آغاز به صحبت کرد و خیلی سریع رفت سر اصل مطلب و برادر نورعلی پازوکی را به نیابت از فرمانده لشکر به عنوان فرمانده گردان حضرت المهدی (عج) معرفی کردند. مسئولیت جانشینی برادر محمد هادی هم که به قوت خودش باقی بود.

صبحگاه گردان طوری بود که همه رزمندگان رو به غرب می ایستادند. آخرین روشنایی های آن روز در پشت سر برادران حسین پروین و پازوگی قرار داشت. چهره این دو بزرگوار به خوبی دیده نمی شد و واقعا چهره فرمانده نو گردان برای بچه ها ناشناخته بود! و همانطور ناشناخته ماند چرا که در اولین ساعات ورود گردان به خط برادر پازوگی بر اثر شدت موج انفجار مجروح و به عقب منتقل شد، گویی تقدیر اینگونه بود که برای دومین بار، مسئولیت فرماندهی گردان بر دوش برادر محمد هادی باشد. یکی بعد شهادت شهید کاشی ها و مجروح شدن برادر احمدلو و بار دوم در مرحله سوم عملیات.

حماسه آفرینی های رزمندگان گردان حضرت المهدی (ع) به فرماندهی برادر هادی در مرحله سوم عملیات کربلای5 حکایت ها دارد که در این مجال نمی گنجد. خاطرم هست بعد از انتها عملیات کربلای5 در اردوگاه کوثر، باز صدای همان بلندگوی تبلیغات بلند شد و همه را به میدان صبحگاه فراخواند. بازماندگان گردان المهدی (عج) بعد از سه مرحله عملیات با روحیه هایی ضعیف یا نه چندان قوی، در حالی که غم از دست دادن دوستان و همرزمان شهید خود را بر دل داشتند در صبحگاه جمع شدند.

برادر هادی که گردان را در مرحله سوم در شرایط بسیار سخت فرماندهی نموده بود و توانسته بود بخشی از نیرو های گردان را از محاصره خارج کند با بدنی مجروح، دستی که به گردان آویخته شده بود و سر و صورتی که مجروح بود در پشت تریبون گردان رفت. در حالی که تعیین بود به درستی توان ایستادن روی پا ها را ندارد. برادر هادی آن روز چنان حماسی و غرا سخنرانی نمود که موجب ترمیم و تقویت روحیه بچه های گردان شد. بحث ادای تکلیف و پرهیز از نتیجه گرایی محور سخنرانی برادر هادی بود که به زیبایی به واقعه کربلا پیوند می خورد و طبق معمول با روضه و سینه زنی کوتاهی انتها یافت.